Identifikacija proizvoda postiže se raznim tehnologijama označavanja koje mogu biti direktne ili indirektne. Proizvodu se dodjeljuje jedinstvena identifikacijska oznaka sljedivih resursa što omogućuje razlikovanje fizičkih dijelova i njihovo povezivanje s odgovarajućim podacima. Ovaj se postupak naziva i „otisak prsta“
Identifikacija se vrši koristeći razne tehnologije izravnog ili neizravnog označavanja dijelova proizvoda – DPM (Direct Part Marking). Nedavni izazov s kojim se često susreću proizvođači manjih proizvoda jest ograničenje prostora za označavanje jer mnogi proizvodi imaju tendenciju smanjivanja veličine, a često su manje i od 3 mm kvadratna, posebice u industriji mikroelektronike.
Direktne i indirektne tehnologije, odnosno tehnike označavanja dijelova i sirovina:
• Indirektno označavanje: papirne etikete, plastične etikete, metalne etikete, RFID tagovi, privjesnice i dr.
• Direktno označavanje: DotPeen tehnologija, lasersko označavanje, elektrolitsko-kemijski tretmani, graviranje , InkJet tehnologije, utiskivanje i dr.
Neizravno označavanje odnosi se na označavanje koje zahtijeva nositelja identifikacije te se za tu primjenu najčešće koriste etikete, odnosno naljepnice s numeričkim, alfanumeričkim, crtičnim ili 2D kodom. Ova se metoda koristi samo za označavanje većih dijelova ili proizvoda. RFID oznake koriste se za identifikaciju dijelova uz napredne IoT sustave koji omogućuju međusobnu interakciju i komunikaciju između raznih resursa u stvarnom vremenu. Razvijeni su ultra-mali RFID čipovi, primjerice Hitachi mikro-čip, veličine 0,3 x 0,3mm.
Izravno označavanje dijelova uključuje označavanje površine, a najčešći je oblik označavanja malih dijelova i komponenata. Ove oznake mogu biti alfanumerički ili numerički znakovi, crtični ili 2D kodovi. Lasersko označavanje najčešća je tehnologija koja se koristi za direktno označavanje dijelova. mIDoT je nova metoda koja se razvija za jedinstvenu identifikaciju malih dijelova korištenjem svjetlucave tinte u polumjeru manjem od 1 mm. Ova se tinta nanosi olovkom, a uzorak se čita i uparuje s bazom podataka. Prednost ove metode je niska cijena materijala usporedno s visokom cijenom vremena pohrane i obrade podataka.
2D kodovi
Zbog svojih mogućnosti i raznolikosti u dimenzijama, 2D kodovi mogu biti otprilike 30 puta manji od 1D crtičnih kodova koji sadrže iste podatke. Najčešći tipovi 2D kodova su QR kod, podatkovni kodovi (DataMatrix) i PDF417 koji je usporedno s 2D i QR kodom znatno veći. DataMatrix kod najmanji je 2D kod s minimalnom veličinom od 10×10 modula usporedno s QR kodom (21×21). GS1 DataMatrix Guideline tehnički je dokument koji pokušava standardizirati način na koji se matrice podataka implementiraju u bilo koji sektor otvorenog sustava.
Ovaj dokument sadrži preporuke za kodiranje, ispis i čitanje kodova, a koriste ga mnoge industrije, uključujući medicinsku, automobilsku i aeronautičku.
